Waarom is het zo moeilijk voor een bepaalde groep vrouwen om zichzelf alle liefde te gunnen? Om er vanuit te gaan, dat liefde er voor iedereen is, dus ook voor jou. Dat jij er gewoon mag zijn, om wie je bent. Liefde is er te allen tijde en beschikbaar in overvloed voor iedereen.

Toch is dit moeilijk voor ze. Het zijn uiterlijk sterke vrouwen, intelligent en multitasking. Ze lijken alles aan te kunnen.

Maar ik voel en zie hun pijn, hun pantser om hun hart, hun onmogelijkheid om in eerste instantie contact te maken met deze pijn. Vaak is hun energetische hart ofwel tot een speldenknopje geworden, of omgeven door muren van wrok, onverschilligheid en verdriet. Ze hebben zich er op ingesteld dat liefde er voor hun gewoon niet is. Tenminste…dat denken ze. Ze leven hun leven, werken met een inzet van vaak meer dan 100%, bezoeken hun ouders, zorgen ervoor dat hun gezin goed draaiende blijft, slaan een goed figuur bij hun vrienden…En toch is er een leegte, een diep verdriet. De één houdt zich groot door een enorme volle agenda te hebben, qua werk, maar ook afspraakjes met vriendinnen.

Een ander trekt zich veel terug, weer een ander stort zich op de studie, om zich maar vol te pompen met allerlei informatie en kennis. Bij al deze vrouwen gaat het erom om vooral maar niet te voelen.

Ik voel vaak een enorm groot gevoel van eenzaamheid. Die ze alleen niet kunnen doorbreken. Eenzaam, omdat ze hun hart ter bescherming hebben afgesloten, en dit wordt op een rauwe manier duidelijk wanneer ze alleen zijn. Dan worden ze pas echt geconfronteerd met hun pijn. Dan komt deze in alle heftigheid naar boven.

Hoe moeilijk ook, het is toch heel heilzaam om deze confrontatie aan te gaan, om de pijn en dit verdriet gewoon toe te laten. Verdriet lijkt enorm groot en overweldigend. Toch is het vat van verdriet wel een keer leeg. Het werkt heel louterend en zuiverend om dit verdriet te onderzoeken, het toe te laten, om het gewoon te laten stromen en vervolgens los te laten. Ik kan je zeggen, dat je jezelf, jouw hart er een enorm plezier mee doet. Je hart voelt natuurlijk eerst alle pijn, maar opent zich tegelijkertijd. Met het openen kan het zich ontdoen van alle spanning, angsten en pijn. Onder die pijn zit een zachtheid, een diepte, een vredig gevoel, waar je enorm blij mee zult zijn. Dit is jouw eigen schat, die ook in jezelf verborgen ligt. Daarom is het zo raadzaam juist naar de pijn toe te bewegen, er vooral niet voor weg te lopen.

Deze pijn heb je ergens een keer opgelopen. Omdat het op de één of andere manier te heftig was, kon je het niet verwerken. Het kan zijn dat het een aantal jaren terug is gebeurd, misschien al in je jeugdjaren, in een vorig leven of wellicht heb je het  overgenomen uit je familielijnen. Hoogsensitieve mensen doen dat. Als je aldoor goed blijft voelen, en heel goed bij jezelf blijft, zul je voelen dat jouw gevoel van verdriet een eenzaamheid geleidelijk aan oplossen. Ze zijn niet meer zo schrijnend aanwezig. De pijn wordt waziger en verdwijnt op een gegeven moment. En je merkt op een gegeven moment dat je een stuk dichter bij jezelf bent gekomen. Dat voelt zo goed aan. Hier raak je steeds meer mee vertrouwd, en het voelt als heel goed en voedend, wanneer je dit blijft herhalen. Je zult merken dat het leven jou rijkelijk beloont. Jouw innerlijke wijsheid, inspiratie, intuïtie en creativiteit maken zich kenbaar. En wat dacht je van de Liefde. Door liefde toe te laten in je leven, komt het in allerlei vormen naar je toe.

Bravo vrouw, je hebt gigantische stappen gezet. Ik wist dat je het kunt.