Wanneer ze voor de eerste keer bij me komt, vertelt ze dat ze een ontzettend gevoelig spierenstelsel heeft. Ze heeft ook her en der arthrose. Sinds een jaar of wat heeft ze aan de rechterkant een nieuwe heup. Ze geeft aan dat haar hele lijf strak aanvoelt. Ze draagt al sinds haar kindertijd spanningen met zich mee, kan ze zich herinneren. Dan heeft ze meerdere depressies meegemaakt. Mede daardoor slikt ze al meer dan 25 jaar continu antidepressiva.

Wanneer ik haar naar haar kindertijd vraag, geeft ze aan dat haar vader best dominant en erg rationeel was. Zijn eigen emoties had hij goed weggestopt. Haar moeder was een lief en erg gevoelig iemand. In haar beleving stond ze altijd tussen haar beide ouders in, en liet gepast ‘misbruik’ van zichzelf maken zoals ze het aangeeft. In die zin bekommerde zich vooral om het welzijn van anderen. Haar eigen behoeftes stopte ze ver weg. Al gedurende het gesprek komt er veel verdriet los. Ook geeft ze aan dat ze best veel last heeft van boosheid, wat ze maar moeilijk kan uiten.

Wanneer ik begin met de cranio-behandeling aan haar voeten voel ik een algemeen erg strak fascia systeem. Alles lijkt zich samen te trekken. Fascien zijn bindweefselstructuren die overal in ons lichaam zitten. Rondom enkele spieren, om groepjes spieren, rond de gewrichten, rondom de organen, in de schedel. De buikholte en borstholte zijn bekleed met fascien. Alle fascien zijn weer verbonden met elkaar. Wanneer ergens in het lichaam iets is met een orgaan en de fascien zich samentrekken, heeft dat directe gevolgen voor lichaamsdelen verderop. Waar ik het m.n. sterk voel is rondom het hart en in haar hoofd. Maar ook bij haar lever en haar galblaas. Toch….nu al komt er iets van een opening bij haar hart. Tegelijkertijd komen er al tranen los. Ik geef heel bewust veel liefde, veiligheid en koestering in haar systeem.

Ik voel daarna sterk de behoefte naar haar middenrif te gaan, en kom dan bij haar lever/galblaas regio uit. Ook hier is een enorm spanningsveld voelbaar. Terwijl ik hier bezig ben, nemen de klachten in haar rechterbeen en heup toe, net als in de rechter schouder, waar ze ooit een frozen shoulder had.  Ze geeft aan dat haar galblaas ooit verwijderd is. Dit is voor mij altijd al een signaal dat ze moeite heeft met het uiten van boosheid en irritatie. Wanneer ik heel specifiek mijn handen rondom de lever leg, voor en achter, ontspant het zich hier, en ook de spanningsklachten in haar heup en schouder nemen af. Vervolgens ga ik naar haar hartregio. Hier opent het zich. Haar ‘hart’problemen lijken de hoofdoorzaak van het hele euvel te zijn. Maar ik hecht er verder geen oordeel aan en laat het weer los. Aan haar schedel doe ik ook nog enkele technieken, waarbij de spanning in haar bovenbenen even toeneemt. Als ik hier een ontspannende techniek toepas, neemt de spanning in haar benen weer af. Wanneer ik uiteindelijk de behandeling afrond, bespreken we het nog even na, en ik geef haar de tip om haar hart meer te durven openstellen.

Dit was mijn eerste behandeling bij haar. Haar hart begon zich al te openen. Gedurende de behandelingen daarop ging haar hart nog meer open, waardoor er stukje bij beetje diep weggestopte emoties naar buiten kwamen. Vooral veel verdriet, heel veel verdriet. Maar ook boosheid en verontwaardiging. En het besef, dat ze in het geven aan anderen zichzelf daarbij behoorlijk had verwaarloosd.          

Hier zijn we heel veel mee bezig geweest, met dit laatste stuk. Omdat  haar hart zich meer ging openen, ervoer ze ook steeds meer liefde: zelfliefde, eigenwaarde en zelfvertrouwen. Het moest van ver komen, maar inmiddels is deze vrouw alweer langere tijd uitbehandeld, en het gaat haar erg goed. De antidepressiva gebruikt ze nog minimaal. Ze is een tevreden,  zelfstandige  liefdevolle vrouw geworden, die haar grenzen weet te stellen.

Dankbaar!