Verwaarlozing van jeZelf

Veel vrouwen voelen zich overal verantwoordelijk voor. Voor het wel en wee van hun gezin, maar ook voor de ouders, hun partner, het werk, en noem maar op. Het zijn vaak echte gevers en ze hebben een sterk plichtsgevoel. Wanneer er dan bepaalde zaken in de mist lopen, voelen zij zich verantwoordelijk en zelfs schuldig.

Verantwoordelijkheid voelen voor een ander is natuurlijk een hele fijne eigenschap. Je bent betrokken, sociaal, hulpvaardig. Iemand op wie je kunt rekenen. Soms kan het ook teveel van het goede zijn. Als het niet in balans is, gaat het op den duur toch ten koste van iets anders. Je teveel inzetten voor de ander heeft tot gevolg dat je jezelf verwaarloost. Als je het woord ‘verwaarlozen’ nauwkeurig bekijkt, krijg je ‘ver van waarde’, of ‘het lozen van waarde’ (van jeZelf). Dit soort vrouwen geven zichzelf dus vaak weg, oftewel ze geven zichzelf véél te weinig. En daar is niemand mee gediend. Sterker nog, de problemen worden er alsmaar groter door en je omgeving is je niet eens dankbaar. Het zal zich wreken in de vorm van een burnout, oververmoeidheidsklachten, angsten, depressies en noem maar op.

Wat zou de drijfveer kunnen zijn?

Vaak is het een aangeleerd patroon, iets wat erin gegrift staat sinds de jeugd. Een patroon wat al generaties lang bestaat in de vrouwenlijn als een soort overlevingsdrang, voortkomend uit een bepaalde angst. In een paar generaties voor ons was het daarnaast gebruikelijk dat de vrouw moest zorgen voor het gezin, maar ook voor opa of oma die erbij in woonde. En daar was op zich niks mis mee. Maar de overmaat aan zorg, eigenlijk bezorgdheid voor de ander is niet gezond, als het ten koste gaat van jezelf. Zeker in de tegenwoordige tijd wanneer je als vrouw ook je eigen werkzaamheden hebt naast het gezin.

Waar zit de diepere oorzaak?

Kinderen die van kleins af aan heel erg aanvoelen wat hun ouders nodig hebben, hebben een sterke antenne hiervoor ontwikkeld. Ze zijn uitermate loyaal naar de ouders toe en willen onbewust dat het hen goedgaat. Ze nemen al heel vroeg waar, wanneer er onuitgesproken spanningen bestaan tussen de ouders. Onbewust gaan ze zelfs zaken overnemen. Je zou hen hooggevoelig kunnen noemen. Het is bijzonder dat ze dus geleerd hebben veel waar te nemen bij de ander, maar niet bij zichzelf voelen wat ze nodig hebben. Ze zijn heel erg gefocust op de ander. Daardoor laten ze vaak over hun grenzen heengaan en putten zichzelf uit.

Bestaat er een oplossing?

Vaak word je je er pas van bewust, wanneer je bepaalde klachten krijgt, wanneer je vastloopt of wanneer je erop gewezen wordt. Het is dan zaak het eerst maar gewoon te accepteren voor wat het is. Je wist niet beter. Dan is het gaandeweg belangrijk dat je weer leert te voelen. Te voelen bij jezelf wat jou raakt, wat jou verdrietig maakt. Waar je ontzettend boos van wordt, zodat je leert voelen waar jouw grenzen worden overschreden. Het omgekeerde, mensen en situaties waar je blij van wordt zijn een graadmeter voor jou in welke richting je het wel moet zoeken. Alles waarbij je blij wordt wijst jou de richting van jouw pad, van zorg voor jezelf, van nieuwe mogelijkheden voor jezelf. Je gevoel is je kompas én je beste vriendin. Je zult merken, wanneer jij sterker wordt, liefdevoller met jezelf omgaat, duidelijke grenzen aangeeft, dat jouw omgeving dit zal respecteren. Ze zullen jou waarderen, net als jij jezelf op een heel andere manier gaat bekijken. Je zult merken, hoe meer eigenwaarde, zelfliefde en zelfrespect jij ontwikkelt hoe meer jouw omgeving met je mee beweegt. Het is echt de start van een boeiende reis, die binnenin jou begint.

Veel geluk en wijsheid!